
Asperger en scheiden
Leestijd: 4 minutenEen hartverscheurend dilemma. Ik houd nog steeds zielsveel van hem. Ondanks het feit dat onlangs bij hem het syndroom van Asperger is geconstateerd. Aan de andere kant is het leven met hem zo langzamerhand ondraaglijk geworden.
In het begin van ons huwelijk vond ik hem wel eens wat afwezig. Ook was hij vaak kwaad op de hele wereld. Regels en routine, daar draaide zijn hele leven om. En het mijne dus noodgedwongen ook. Vrienden, bezoek, feestjes … alles en iedereen werd afgewimpeld. Op den duur leefden we zo ongeveer in een isolement. Tegen wil en dank heb ik mij daar jarenlang mee verzoend. Maar toen werd ook onze relatie steeds moeizamer. Hij trok zich steeds verder terug in zichzelf, communiceerde nog nauwelijks met mij of met anderen. Een echte relatie zoals deze behoort te zijn tussen man en vrouw was het ook niet meer.
Met heel veel moeite heb ik hem overgehaald contact te zoeken met de Hersenstichting, waar Asperger werd vastgesteld. Daarna volgden jaren van therapie. Sinds de diagnose valt heel veel op zijn plaats in onze lange moeizame relatie. Ik houd veel van hem, maar inmiddels weet ik dat het beter is om uit elkaar te wonen. In eerste instantie hebben we een LAT relatie geprobeerd. Dat leek in het begin goed te gaan, omdat hij zich in zijn eigen domein terug kon trekken als de buitenwereld hem teveel werd. Niet veel later bracht hij daar bijna al zijn tijd door.
Nu weet ik dat er gewoon geen oplossing is voor ons probleem. Wachten tot de ander begrijpt wat ik doormaak heeft geen enkele zin. Zijn inlevingsvermogen is vrijwel tot nul gereduceerd. Scheiden is voor mij de enige optie die overblijft. Met pijn in mijn hart kies ik nu voor mijzelf. Al was het maar om weer een eigen leven te kunnen opbouwen. Omdat hij na de scheiding overal alleen voor zal staan, zal ik hem blijven helpen. Maar op afstand, dat wel.